Παρόλο που το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του το πέρασε στην υπηρεσία των ευγενών Εστερχάζυ, ο Χάυντν ήταν τυχερός γιατί δεν γνώρισε την οικονομική ανασφάλεια άλλων μουσικών, όπως ο Μότσαρτ. Επιπλέον είχε στη διάθεσή του καλούς μουσικούς, τραγουδιστές και μια μεγάλη ορχήστρα και έτσι μπορούσε να πειραματίζεται και να ακούει τα έργα του. Όπως έλεγε και ο ίδιος, ζώντας στην απομόνωση της αριστοκρατικής αυλής «αναγκάστηκα να γίνω πρωτότυπος». Ο Χάυντν έγινε φίλος με τον νεαρό Μότσαρτ, τον οποίο θεωρούσε τον καλύτερο μουσικό που γεννήθηκε ποτέ. Ο ίδιος δεν απέκτησε ποτέ παιδιά, αλλά ήταν τόσο ευγενής και αγαπητός που οι μαθητές του τον αποκαλούσαν «μπαμπά Χάυντν».