Η Ελλάδα κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα είναι ουσιαστικά ένα κράτος υπό διαμόρφωση και δεν έχει μεγάλη σχέση με αυτό που είναι σήμερα. Το ίδιο συμβαίνει και με την Αθήνα. Παραδόξως όμως η μουσική εκπαίδευση δείχνει να είναι σημαντική για τους ανθρώπους της εποχής. Γι’ αυτό το λόγο το 1872 δημιουργείται το Ωδείο Αθηνών, το οποίο αναδιοργανώνεται το 1891 από τον Γεώργιο Νάζο, έτσι ώστε να προσφέρει υψηλού επιπέδου μουσική εκπαίδευση. Για το σκοπό αυτό ο Νάζος προσλαμβάνει Ευρωπαίους μουσικούς που έρχονται να εργαστούν στην Αθήνα και να προσφέρουν τις γνώσεις τους στο ακόμη αμύητο ελληνικό κοινό. Εκείνη την εποχή ξεκινά και μια σοβαρή προσπάθεια να δημιουργηθεί συμφωνική ορχήστρα με βάση τους μαθητές και καθηγητές του Ωδείου, ενώ θα πρέπει να αναφέρουμε και τις προσπάθειες που γίνονται ώστε να δημιουργηθεί μελοδραματικός θίασος για να παρουσιάζονται έργα όπερας.

Κατά τα τελευταία χρόνια του 19ου αιώνα η Αθήνα έχει πλέον μια αρκετά ενδιαφέρουσα μουσική ζωή κι έτσι γίνεται το επίκεντρο της ελληνικής μουσικής δημιουργίας, δίχως φυσικά να σταματήσει το σημαντικό έργο που επιτελείται στα Επτάνησα, όχι μόνο από τις φιλαρμονικές (κάτι το οποίο συνεχίζεται ακόμη και σήμερα), αλλά και από την άποψη της δραστηριότητας νέων συνθετών. Ένα είναι σίγουρο: ο 19ος αιώνας στο χώρο της έντεχνης ελληνικής μουσικής ανήκει τυπικά αλλά και ουσιαστικά στα Επτάνησα.