Στο φλάουτο, ο φλαουτίστας με την εκπνοή του κατευθύνει τον αέρα, με κάποια κλίση, στο χείλος μιας ειδικής εγκοπής. Ο αέρας, καθώς «χτυπάει» πάνω σ’ αυτό το σημείο, αρχίζει να πάλλεται και μεταδίδει τις ταλαντώσεις του στη στήλη του αέρα που περιέχει ο σωλήνας. Στο κλαρινέτο ο εκτελεστής φυσάει μέσα από μια απλή γλωττίδα, που είναι μια φλούδα από καλάμι, πλαστικό ή άλλο εύκαμπτο υλικό, το οποίο προσαρμόζεται στο πάνω άνοιγμα του σωλήνα. Με το φύσημα η γλωττίδα πάλλεται και μεταδίδει τις ταλαντώσεις στον αέρα που βρίσκεται μέσα στο σωλήνα. Στο όμποε και το φαγκότο ο εκτελεστής φυσάει μέσα από μια διπλή γλωττίδα, που αποτελείται από δύο φλούδες από καλάμι ενωμένες μεταξύ τους και προσαρμοσμένες σε ένα επιστόμιο. Το ρεύμα του αέρα, που προέρχεται από το φύσημα του εκτελεστή, καθώς περνάει ανάμεσα από αυτές τις φλούδες, τις αναγκάζει να πάλλονται καθώς ακουμπούν η μία με την άλλη, δημιουργώντας κύματα αέρα. Στα ξύλινα πνευστά οι φθόγγοι παράγονται με το άνοιγμα και κλείσιμο οπών (ανοιγμάτων) που υπάρχουν πάνω στο σωλήνα του οργάνου. Όταν όλες οι τρύπες είναι κλειστές, παράγεται ο βαθύτερος φθόγγος, καθώς πάλλεται όλη η στήλη του αέρα μέσα στο σωλήνα του οργάνου. Αν ανοίξουμε τις τρύπες μία μία, πάλλεται όλο και μικρότερο μήκος της αέρινης στήλης και έτσι ο ήχος γίνεται όλο και πιο ψηλός. Οι οπές ανοιγοκλείνουν είτε απευθείας με τα δάκτυλα του εκτελεστή ή με τη βοήθεια κλειδιών. Τα κλειδιά, που χρησιμοποιούνται τους τελευταίους δύο αιώνες, δίνουν στα ξύλινα πνευστά μεγαλύτερες δυνατότητες και ευελιξία, καθώς επιτρέπουν στον εκτελεστή να παίζει με μεγαλύτερη ευκολία φθόγγους που διαφορετικά θα του ήταν πολύ δύσκολο ή αδύνατο να παίξει.