Ο Νίκος Σκαλκώτας (1904-1949) γεννήθηκε στη Χαλκίδα αλλά σύντομα η οικογένειά του μετακόμισε στην Αθήνα. Το 1914 άρχισε σπουδές βιολιού στο Ωδείο Αθηνών με τον Τόνυ Σούλτσε. Αποφοίτησε το 1920, σε ηλικία 16 ετών, με έπαινο και το 1921 πήγε στη Γερμανία για να συνεχίσει τις σπουδές του με την Αβερώφειο υποτροφία. Εγκαταστάθηκε στο Βερολίνο και ήρθε σε επαφή με συνθέτες όπως ο Άρνολντ Σαίνμπεργκ, ο Φίλιπ Γιάρναχ, ο Κουρτ Βάιλ και άλλοι. Ο Σκαλκώτας άρχισε να πειραματίζεται με τις τεχνικές του δωδεκαφθογγισμού που είχε επινοήσει ο Σαίνμπεργκ. Συνέθεσε αρκετά έργα κατά την παραμονή του στη Γερμανία, κάποια όμως από αυτά χάθηκαν κατά τη βιαστική του μετακόμιση στην Ελλάδα το 1933 υπό το φόβο της ανόδου του ναζισμού. Αργότερα, κάποια από αυτά τα έργα βρέθηκαν και αγοράστηκαν σε παλαιοβιβλιοπωλεία όπου είχαν καταλήξει.

Με την επιστροφή του στην Ελλάδα ο Σκαλκώτας γίνεται μέλος διαφόρων ορχηστρικών συνόλων και παίζει βιολί, ενώ παράλληλα δεν σταματά να συνθέτει είτε χρησιμοποιώντας τονικές τεχνικές είτε τις μοντέρνες τεχνικές του σειραϊσμού. Γράφει ένα πλήθος έργα, τα οποία παραμένουν ανεκτέλεστα στην εποχή τους. Αξίζει ν’ αναφερθούν τα έργα: 36 ελληνικοί χοροί, Με του Μαγιού τα μάγια, Κοντσέρτο για κοντραμπάσο, Η επιστροφή του Οδυσσέα, Κλασική Συμφωνία και άλλα.

Το Οκτέτο είναι έργο του 1931 και γράφτηκε στα χρόνια της Γερμανίας. Το συγκεκριμένο κομμάτι ήταν από εκείνα που είχαν χαθεί και βρέθηκαν αργότερα σε παλαιοβιβλιοπωλείο. Πρόκειται για μια σύνθεση για τέσσερα ξύλινα πνευστά (φλάουτο, όμποε, κλαρινέτο, φαγκότο) και κουαρτέτο εγχόρδων, στην οποία μπορεί κανείς να ακούσει τις πρωτοποριακές επιρροές του σειραϊκού στοιχείου.