Τα όργανα χαμηλής μουσικής έντασης προορίζονταν κυρίως για μουσική σε κλειστούς χώρους (κατά κανόνα έγχορδα). Ανάμεσά τους είναι:

Η βιέλα (αγγλ. fiddle), σε σχήμα οκταριού, με πέντε χορδές, χρησιμοποιούνταν πολύ από τους τροβαδούρους στη συνοδεία των τραγουδιών τους. Παιζόταν με δοξάρι.

To αχλαδόσχημο τρίχορδο ρεμπέκ, αραβικής προέλευσης, παιζόταν επίσης με δοξάρι. Η βιέλα και το ρεμπέκ θεωρούνται πρόγονοι του βιολιού.

Το λαούτο, νυσσόμενο έγχορδο με αχλαδόσχημο ηχείο και αρκετά μακρύ, γωνιασμένο βραχίονα.

Το ψαλτήρι, με επίπεδο ηχείο (θυμίζει το δικό μας κανονάκι).

Η μικρή, φορητή άρπα, αγαπημένο όργανο των μενεστρέλων.

Η βιέλα με ρόδα, που ήταν ένα έγχορδο με πλήκτρα. Οι χορδές τρίβονταν με τη βοήθεια μιας ρόδας, αλειμμένης με κολοφώνιο. Οι φθόγγοι της μελωδίας παράγονταν με το πάτημα των πλήκτρων, που πίεζαν τις χορδές, αυξομειώνοντας με αυτό τον τρόπο το μήκος τους. Ταυτόχρονα από τις άλλες χορδές ακούγονταν ένα συνεχές ισοκράτημα.

Στα όργανα χαμηλής μουσικής έντασης περιλαμβάνονταν και ορισμένα μικρά Όργανα. Το μικρό φορητό Όργανο, γνωστό σαν πορτατίφ (portatif=φορητό), μπορούσε να μεταφερθεί εύκολα από τον εκτελεστή, ενώ έπαιζε πάνω σ΄ αυτό. Πίεζε τα πλήκτρα με το ένα χέρι ενώ με το άλλο κινούσε το φυσερό. Το λίγο μεγαλύτερο ποζιτίφ (positif, που μπορεί να τοποθετηθεί πάνω σ΄ ένα τραπέζι, στο πάτωμα κλπ.) ήταν κατάλληλο για μικρές εκκλησίες. Για να λειτουργήσει χρειάζονταν δύο άνθρωποι: ο εκτελεστής και ένας βοηθός που κινούσε τα φυσερά.

Υπήρχαν και κάποια μεγαλύτερα Όργανα στα οποία τα φυσερά κινούνταν με τα πόδια.