Ο μουσικός κόσμος παγκοσμίως έχει ήδη αναγνωρίσει το ταλέντο και την προσωπικότητα του Ιάννη Ξενάκη (1921-2001), και το συνθετικό του έργο έχει ταυτιστεί σχεδόν πλήρως με τη μουσική πρωτοπορία. Όπως και ο Δραγατάκης, έτσι κι ο Ξενάκης άρχισε αργά την ενασχόληση και τις σπουδές του στη μουσική. Τα πρώτα μαθήματα τα πήρε ενώ ήταν φοιτητής στο Πολυτεχνείο. Αναμείχθηκε ενεργά στο κίνημα της Εθνικής Αντίστασης κατά τη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής και το 1944 πήρε μέρος στα Δεκεμβριανά. Το 1947 αποφάσισε να φύγει λαθραία από τη χώρα, διότι δεν επιθυμούσε να υπηρετήσει στον εθνικό στρατό κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου. Πήγε στην Ιταλία και κατόπιν στο Παρίσι, όπου άρχισε να εργάζεται στο αρχιτεκτονικό γραφείο του διάσημου Λε Κορμπυζιέ. Παράλληλα με την εργασία του συνέχισε να μελετά μουσική, ενώ ασχολήθηκε με όλες τις νέες τεχνικές που αναπτύσσονταν στη Γαλλία. Συνεργάστηκε με τον Πιερ Σεφέρ και ανέπτυξε δικές του τεχνικές σύνθεσης, που βασίζονταν στα μαθηματικά, ενώ αργότερα χρησιμοποίησε και διάφορα ηλεκτρονικά μέσα που ήταν διαθέσιμα εκείνη την εποχή. Η ευρεία αποδοχή του έργου του Ξενάκη αρχίζει ύστερα από ένα ταξίδι του στην Ιαπωνία το 1961.

Η φήμη του Ξενάκη απλώθηκε ταχύτατα και τα έργα του παρουσιάζονταν συχνά. Παράλληλα ο συνθέτης δημοσίευσε και πολλές μελέτες γύρω από τη μουσική και το πώς την αντιλαμβανόταν, ενώ δεν παρέλειπε να γράφει και για θέματα αρχιτεκτονικής, με την οποία πολλές φορές συνέδεε τις μουσικές του αναζητήσεις.

Το έργο Ψάπφα είναι γραμμένο για 30 κρουστά όργανα και έναν εκτελεστή. Σίγουρα πρόκειται για το δημοφιλέστερο σύγχρονο έργο για έναν μουσικό κρουστών και χαίρει μεγάλης εκτίμησης. Η σύνθεση αποτελεί φόρο τιμής στην ποιήτρια Σαπφώ και την αρχαία ελληνική λυρική ποίηση. Θεωρείται ιδιαίτερα υψηλής δυσκολίας, λόγω της συνεχούς κίνησης στην οποία πρέπει να βρίσκεται ο εκτελεστής αλλά και των υψηλών τεχνικών απαιτήσεων του έργου.