Ο Γιάννης Ανδρέου Παπαϊωάννου (1910-1989) διέπρεψε σε δύο τομείς: στο ρόλο του συνθέτη και στο ρόλο του δασκάλου. Ο Παπαϊωάννου υπήρξε ο παιδαγωγός των περισσότερων από τους σύγχρονους Έλληνες συνθέτες. Στα μαθήματά του επέλεγε να διδάσκει όχι μόνο τις παραδοσιακές τεχνικές αλλά να επεκτείνεται και στις απολύτως σύγχρονες τάσεις όπως ο δωδεκαφθογγισμός και γενικότερα η ατονική μουσική.

Ο Παπαϊωάννου αποφοίτησε από το Ελληνικό Ωδείο, ενώ πήρε μαθήματα και από τον Αιμίλιο Ριάδη στο Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης. Είχε την ευκαιρία να σπουδάσει ιδιωτικά με τον Άρθουρ Χόνεγκερ στο Παρίσι αλλά θεωρούσε τον εαυτό του κυρίως αυτοδίδακτο συνθέτη.

Ο Παπαϊωάννου ίδρυσε τον Ελληνικό Σύνδεσμο Σύγχρονης Μουσικής (ΕΣΣΥΜ), του οποίου υπήρξε πρόεδρος από το 1965 έως το 1975, τον πρώτο και σημαντικότερο φορέα για τη σύγχρονη μουσική στην Ελλάδα. Στις δραστηριότητες του συνδέσμου εντάσσονταν και κύκλοι συναυλιών όπου παρουσιάζονταν έργα σύγχρονης μουσικής στο ελληνικό κοινό, καθώς ήταν δύσκολο να τα ακούσει κανείς σε άλλες συναυλίες.

Το Κουαρτέτο για όμποε, κλαρινέτο, βιόλα και πιάνο του 1968 είναι μια σύνθεση που αντανακλά το ύφος της μουσικής του Παπαϊωάννου. Ο συνθέτης κινείται στα όρια της ατονικότητας, με αρκετές αυξομειώσεις στην ένταση, ενώ κάποιες στιγμές οι μουσικοί καλούνται να αναμετρηθούν με δύσκολες μουσικές φράσεις.