Μοιάζει με το γκλόκενσπιλ. Σε καθεμιά από τις μεταλλικές ράβδους αντιστοιχεί ένα ηχείο. Ένας ηλεκτροκίνητος μηχανισμός, σαν ανεμιστήρας, στο επάνω μέρος του κάθε ηχείου, προσθέτει στις παλμικές κινήσεις μια δόνηση («βιμπράρισμα»).

Ο ήχος του βιμπράφωνου είναι γεμάτος και γλυκός. Στην ορχήστρα πρωτοεμφανίστηκε γύρω στο 1920.